Οι λεπτομέρειες της κάθε περίστασης προφανώς και υπογραμμίζεται από πόνο αλλά και από μια εκπληκτική διαύγεια μνήμης.
Αν θέλετε να το επιβεβαιώσετε και να βρεθείτε μάρτυρες ενός ζωντανού και επώδυνου διαλόγου, ζητήστε από τον καθένα στη παρέα σας να σας πει τον τρόπο, το χρόνο και το άτομο που τον πίεσε στην παιδική του ηλικία.
Είναι σημαντικό για τον καθένα μας να γνωρίζουμε γιατί αυτοί οι «θύτες» μας επηρέασαν τόσο πολύ. Όπως καταλαβαίνετε η λίστα θα ήταν ανεξάντλητη αν όλοι μοιραζόμασταν τις προσωπικές μας ιστορίες και τον τρόπο που ο κάθε θύτης στιγμάτισε το συναίσθημά μας.
Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν οι θύτες που «χτυπούν» στην παιδική ηλικία είναι ότι πολλοί από εμάς είμαστε ενήλικες και ώριμοι αυτή την στιγμή αλλά ακόμα θυμόμαστε πόσο άσχημα νοιώσαμε τότε.
Γιατί αυτοί επιβεβαίωσαν τις αρνητικές πτυχές του χαρακτήρα μας τις οποίες προφανώς και ήδη γνωρίζαμε και μας πονούσε και μόνο η σκέψη τους.
Το πρόβλημα είναι ότι είχαν την ανάγκη να στρέψουν την προσοχή την δική μας αλλά και των συνομήλικων μας σε αυτά. Μας έδωσαν ακόμα περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που δεν ανήκαμε και τις διαφορές μας.
Απλά προσπαθούσαμε να βγάλουμε την ημέρα αλλά μας τρόμαξαν και αυξήσαμε την αυτογνωσία μας. Όταν τους σκεφτόμαστε στο παρόν, στην ενήλικη ζωή μας, ακόμα νοιώθουμε το συναίσθημα που μας προκάλεσαν τότε. Είναι δύσκολο να ταρακουνήσεις αυτές τις μνήμες και τα συνοδά συναισθήματα τους μόνος σου.
Γιατί αυτοί μας έκαναν να ντραπούμε πολύ.
Γιατί αυτοί μας έκαναν να νοιώσουμε τρομακτικά μόνοι.
Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι δεν γνώριζαν όλα αυτά αλλά μπορούν ίσως να θυμηθούν πόσο συχνά απουσιάζαμε απ` το σχολείο. Πολλοί από εμάς ξυπνούσαμε το πρωί με πόνο στην κοιλιά και δεν πηγαίναμε σχολείο για να αποφύγουμε εσάς και όλους όσους μας προκαλούσαν πόνο και φόβο. Και μόνο η σκέψη ότι θα έπρεπε να αντέξουμε άλλη μία δύσκολη και επώδυνη ημέρα έκανε πολλούς από εμάς να θέλουμε να μείνουμε στο σπίτι, που για κάποιους ήταν μιας ασφαλής περιοχή.
Γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ήταν αρκετά δυνατοί για να προκαλέσουν τα πρώτα συμπτώματα άγχους, κατάθλιψης και σωματικών προβλημάτων.
Γιατί μας έκλεψαν τις περιοχές ασφάλειας.
Για πολλούς από εμάς το σπίτι ήταν κάτι δύσκολο και μας άρεσε να πηγαίνουμε στο σχολείο με τους φίλους μας. Απολαμβάναμε την ευκαιρία που είχαμε να παίζουμε στα διαλείμματα. Αλλά μόλις άρχισαν να μας κυνηγούν στους διαδρόμους του σχολείου και στην αυλή όταν κάναμε διάλειμμα, οι ασφαλείς και ευχάριστες περιοχές χάθηκαν. Δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι μετέτρεπαν την παιδική μας ηλικία σε μια απαίσια εμπειρία.
Γιατί αρχίσαμε να αμφισβητούμε την κρίση μας.
Γιατί δεν μας επέτρεπαν να είμαστε διαφορετικοί.
Γιατί συνήθως δημιουργούνταν προβλήματα και στο σπίτι.
Και ακόμα και όσοι από εμάς είχαν μια υπέροχη και αξιοθαύμαστη ζωή και κατάφεραν να αναπτύξουν καλή αυτοεκτίμηση στην ενήλικη ζωή τους, όταν κοιτάζουμε πίσω το μυαλό μας πάει σε συγκεκριμένες στιγμές κατά την παιδική ηλικία.
Εκεί που υπήρχε πόνος.
Ευχόμαστε να έχουν αλλάξει ως ενήλικες και να ζουν μια παραγωγική και αξιοπρεπή ζωή. Όσο για εμάς, τώρα πια είμαστε μεγάλοι και ευτυχώς με βοήθεια και κόπο, αρκετοί από εμάς βρήκαμε την φωνή μας.
Ιωάννα Θεοδωρακόπουλου
mothersblog
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
from Blogger http://bit.ly/2X38WHQ
via IFTTT