Η Εποχή Του Ασώτου.

Ο γιος απαίτησε το μερίδιο της περιουσίας του από τον Πατέρα του, το πήρε, έφυγε σε χώρα μακρινή και εκεί το διασκόρπισε. 

 

Είμαστε οι γιοι του Πατέρα, που διαγουμίσαμε την περιουσία που μας έδωσε.

Γοητευτήκαμε από τις ξενόφερτες σειρήνες που μας σαγήνευσαν, αλλάξαμε τα πρότυπα που είχαμε από τότε που υπήρξαμε ως λαός, αναζητήσαμε το εύκολο χρήμα και την άκρατη ευχαρίστηση.
Εκλέξαμε πολιτικούς στα μέτρα μας, αναδείξαμε και συντηρήσαμε την διεφθαρμένη εξουσία και κατασπαταλήσαμε τα δώρα του Πατέρα.

Καταχωνιάσαμε τις αξίες και τις αρχές του πολιτισμού μας, την ανθρωπιά μας, το φιλότιμό μας, την τιμή μας.
Σπιλώσαμε την δικαιοσύνη,
υπονομεύσαμε την δημοκρατία μας.
Η παγκοσμιοποίηση σμίκρυνε την πατρίδα, η «επιστημονική» ιστορία εξασθένισε το έθνος, η απόρριψη της θρησκείας ήρε τα σημεία αναφοράς.

Καταντήσαμε χοιροβοσκοί να τρώμε ξυλοκέρατα και βγήκαμε στην ζητιανιά.
Δώσαμε ομολογίες χρέους, αλλά κανείς δεν μας δάνειζε χρήματα με αντίκρυσμα χάρτινες υποσχέσεις.

Και τότε νοιώσαμε την απίστευτη μοναξιά που κουβαλούσαμε.

Όλα τα χρόνια, η περιουσία του Πατέρα, τα χρήματα που δεν κοπιάσαμε να αποκτήσουμε, τα δάνεια και οι πιστωτικές μας έδιναν την πεποίθηση της ευημερίας και της ευμάρειας κι εμείς κλεινόμασταν στον εαυτό μας, άκρατοι εγωιστές που μόνο η εξαγορά της προσωρινής ευχαρίστησης μας ένοιαζε, χτίζοντας σαθρά θεμέλια στο οικοδόμημα που θα κληροδοτούσαμε στα παιδιά μας.

Και τώρα, μόνο την τροφή των χοίρων έχουμε να φάμε, αλλά επειδή η μοναξιά δεν αντέχεται κι αφού κανένας δεν μας υπολήπτεται, είπαμε να υποθηκεύσουμε και το μέλλον μας.
Κι ετοιμαζόμαστε να ξεπουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε για να πάρουμε μια παράταση τρυφηλότητας,
επειδή ακόμη, ο αδερφός μου ο γερμανός, δεν με θέλει μαζί του,  
επειδή ο αδερφός μου ο ευρωπαίος δεν θέλει να με στηρίξει,
επειδή ο αδερφός μου ο «νοικοκύρης» λέει: «ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών»…

Ευτυχώς η παραβολή έχει αίσιο τέλος. 
Ο άσωτος γιος μετανοεί και προστρέχει στον Πατέρα του: «πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου, και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου», κι Αυτός ανοίγει την αγκαλιά του και σφάζει τον μόσχο τον σιτευτό.

Όταν εμείς συνειδητοποιήσουμε τον εγωισμό μας,
όταν αισθανθούμε ειλικρινά την ασωτία μας,
όταν πάψουμε να θεωρούμε τους «άλλους» υπεύθυνους για την κατάντια μας,
όταν αποπέμψουμε τον πολιτικό που εμείς εκλέξαμε την ώρα που θα μας κλείσει το μάτι,
όταν θα αρνηθούμε στον διεφθαρμένο αξιωματούχο της εξουσίας να τον λαδώσουμε,
όταν σαν δάσκαλοι κάνουμε καλά και με πολλή αγάπη το μάθημά μας στα παιδιά μας,
όταν σκάψουμε το χωράφι μας κάνοντας πρώτα τον σταυρό μας,
όταν αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο μας «ως εαυτούς»,
τότε ο μόσχος ο σιτευτός θα μας περιμένει στο τραπέζι, προσφορά από τον Πατέρα σε μένα και τους αγαπημένους μου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ’ ΛΟΥΚΑ (Λουκά κεφ. ιέ’ στίχοι 11-32)

Το χαμομηλάκι

Advertisements

στην Ιταλία ο αριθμός των κατοικίδιων ζώων ξεπέρασε τον αριθμό των παιδιών

Στην Ιταλία ο αριθμός των κατοικίδιων ζώων ξεπέρασε τον αριθμό των παιδιών, πράγμα που έχει ήδη συμβεί σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες.
Το να έχεις στο σπίτι σου σκυλάκι ή γατάκι αποδεικνύεται πιο εύκολο και ευχάριστο από το να έχεις παιδί, για πολλούς λόγους.
Υπάρχει βλέπετε αυτό το καταπιεσμένο ανθρώπινο ένστικτο, που δεν βρίσκει διεξόδους στο σύγχρονο κόσμο, το ένστικτο της προστασίας.
Δεν έχουμε τι να προστατέψουμε στον προστατευμένο κόσμο μας, εν ολίγοις.
Τα απροστάτευτα παιδιά είναι αλλού, είναι μακριά, είναι αλλονών, κι όπως ξέρουν καλά όσοι καταφέρνουν να τα βοηθούν δεν μπορείς εύκολα να τα πλησιάσεις.
Τα σκυλιά και τα γατιά έχουν πολλά πλεονεκτήματα.
* Το φαγητό τους είναι φτηνό
* Δεν χρειάζονται ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια
* Δεν σε ελέγχει κανείς αν δεν τα στείλεις στο Λύκειο
* Δεν μεγαλώνουν ποτέ για να σου φέρνουν σπίτι γαμπρούς και νύφες
κι ύστερα να φύγουν με αυτές
* Σε έχουν ανάγκη όσο ζουν
* Δεν βγάζουν γλώσσα
* Δεν ξέρουν από μόδα
* Δεν τηλεφωνούν
* Δεν παίρνουν ελέγχους
* Δεν σε συγκρίνουν με άλλους γονείς
* Δεν σε ξεπερνούν ποτέ, σου έχουν αιώνια ευγνωμοσύνη
* Δεν χρειάζεται να τους βρεις δουλειά όταν πάρουν πτυχίο… και ούτω καθεξής.

Καταλαβαίνοντας αυτές τις απλές αλήθειες, οι άνθρωποι το έριξαν στα κατοικίδια, για το καλό όλου του κόσμου, με εξαίρεση το ασφαλιστικό σύστημα.
Τίποτα δεν είναι τέλειο.

Δεν ξέρω στην Ελλάδα αν σιωπηρά έχουμε προσχωρήσει σ’ αυτή την απλή και τόσο ανθρώπινη λύση. Φοβάμαι ότι ακόμα βασανιζόμαστε με παρωχημένες λύσεις, όλη την αξόδευτη ανάγκη προστασίας την ακουμπάμε πάνω τους και τα βλέπεις να λυγίζουν από το βάρος.
Τα ζώα μας είναι ακόμα αδέσποτα, όλος ο δεσποτισμός πάει στα παιδιά μας.

Άννα Δαμιανίδη

Ο ιδανικός άνθρωπος βρίσκεται μέσα μας.

“Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.”
Κ.Π.Καβάφης

Μέσα μας βρίσκονται οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες όταν ξεκινάμε για την Ιθάκη μας, όταν ξεκινάμε για το θαυμάσιο ταξίδι της ζωής. Μέσα από τη δική μας ψυχή ξεπηδούν τα εμπόδια που ανυπέρβλητα φαντάζουν και μας τρομοκρατούν.
Λαιστρυγόνες ανθρωποφάγοι οι ανασφάλειές μας, Κύκλωπες απειλητικοί τα αρνητικά μας συναισθήματα απαξιώνουν τη μέρα μας.
Ναι, τη μέρα μας, αφού το ταξίδι αυτήν αφορά.
Την κάθε μας μέρα που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.
Την κάθε στιγμή της ζωής μας που μας καλεί να την απολαύσουμε,
με τη χαρά ή τη λύπη της,
με τις αντιξοότητες ή τις ευκολίες.
Κάθε στιγμή που είναι δική μας,
μας καλεί να τη ζήσουμε αληθινά
και ουσιαστικά να την απολαύσουμε.
Σαν βγαίνουμε στον πηγαιμό προς τη δική μας Ιθάκη,
τα μόνα εμπόδια που θα συναντήσουμε είναι αυτά που εμείς γεννάμε.
Έχουν τη θλιβερή μορφή του φθόνου,
την ασχήμια της μιζέριας,
το γκρίζο χρώμα της απαισιοδοξίας,
την εφιαλτική φιγούρα της απελπισίας.
Μέσα μας βρίσκονται τα μυθικά τέρατα που μαυρίζουν τη ζωή μας.
Μέσα μας όμως είναι και η δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε.

Μια απόφαση χρειάζεται.
Ένα πλατύ χαμόγελο και μια απόφαση.
Θα χαρώ της ζωής μου το ταξίδι,
θα πετάξω από μέσα μου φοβίες,
συμπλέγματα, ανασφάλειες και θα χαρώ.
Στα δύσκολα θα αντιτάσσω τη θέλησή μου,
στα άδικα τον ανθρωπισμό μου,
στα άτιμα την καθαρή μου σκέψη,
στα άσχημα την ομορφιά του ιδανικού ανθρώπου,
που σταθερά όλο και σχηματοποιείται μέσα μου.

Ναι, μέσα μας βρίσκεται ο άνθρωπος αυτός,
μόνο που τον κρατά σε ύπνωση το τραγούδι των σειρήνων,
των δικών μας απατηλών σειρήνων.
Μέσα μας βρίσκεται, μόνο που στη λήθη τον αφήσαμε,
τον ξεχάσαμε,
επιτρέψαμε να τον σκεπάσουν οι θόρυβοι
και οι απόηχοι του ανερμάτιστου περίγυρου,
τον καλύψαμε με γυαλιστερά κουρέλια του συρμού
και κάπου σε μια γωνιά χωμένο τον κοιμίσαμε.

Και είναι αυτός που γνωρίζει το δίκιο,
είναι αυτός που προστατεύει τους αδύνατους,
είναι αυτός που ξέρει να αγαπά,
που προσφέρει χωρίς ανταλλάγματα,
που κάνει κάθε δύσκολο αγώνα πανηγύρι,
που θέλγεται από τα ουσιώδη,
που ερωτεύεται το καλό και το όμορφο,
που σταθερή κρατά την πορεία με πυξίδα αλάνθαστη το μυαλό και την καρδιά του.

Εμείς γι αλλού κινήσαμε και ακριβώς εκεί σκοπεύουμε να πάμε.
Βάλαμε πλώρη για μια Ιθάκη και εκεί κάποτε θα φτάσουμε,
και, πιστέψτε με αξίζει τον κόπο,
αφού εκεί θα φτάσει ένας άλλος εαυτός μας,
ο ιδανικός μας εαυτός,
όπως αποκαλύφθηκε και, κατά το δυνατόν,
τελειώθηκε στη διάρκεια της θαυμάσιας διαδρομής.

Τα άδεια βαρέλια, κρότο μεγάλο κάνουνε …

Οι άδειοι άνθρωποι φωνασκούν, επιδεικνύονται και θορυβούν ως κύμβαλα αλαλάζοντα, ως σκεύη χάλκινα που τα χτυπάς και ο θόρυβός τους μόνον ενόχληση προκαλεί, ενώ η χρησιμότητά τους είναι μηδαμινή.

Η προσφορά, η αληθινή προσφορά, γίνεται από αθόρυβα ταπεινούς ανθρώπους, που φροντίζουν να καλύπτονται οι ίδιοι κάτω από το πέπλο της αφάνειας ενώ αντίθετα τα έργα τους είναι προορισμένα άφθαρτα να παραμένουν.

Το αληθινό και το ουσιώδες δεν έχει ανάγκη από θορυβώδη επίδειξη.
Τ’ αναγνωρίζουμε από το απαλό άρωμα που αφήνει στο διάβα του.
Τ’ αναγνωρίζουμε από το άρωμα της ανιδιοτελούς προσφοράς, της αγάπης.
Τ’ αναγνωρίζουμε από την αίσθηση της αρμονίας που απλώνεται καθώς το καλό και το δίκιο στον κόσμο εφαρμόζονται.
Αθόρυβα ενεργούν όσοι αγαπούν τον άνθρωπο, με την ψυχή και την καρδιά τους γεμάτες από το ουσιαστικό και το ωφέλιμο.
Κρότοι και θόρυβοι ακούγονται απ΄ αυτούς που μόνον τον άδειο εαυτό τους αγαπούν και ματαιόδοξα υπηρετούν.

O "κακός" μας ο καιρός…

Μην προσπαθείς να με τρομάξεις με τις φοβερές ειδήσεις για το διήμερο της κακοκαιρίας που θα πλήξει τη χώρα μου.

Μην προσπαθείς να με τρομάξεις
με τον τρομερό αεροχείμαρρο που επελαύνει από τη Ρωσία, την απέραντη Σιβηρία και θα με βάλει στον καταψύκτη…,
με την απαίσια παγωνιά που θα σκεπάσει τα πάντα.

Γιατί δεν με άφησες να χαρώ τον ήλιο των δυο προηγούμενων ημερών, αλλά με βομβάρδιζες, με απειλούσες για τον επερχόμενο χιονιά;
Με ποιο δικαίωμα, στα μέσα του Φλεβάρη στήνεις μπροστά στα μάτια μου απειλητικό το χειμώνα;

Χιονίζει, ναι, χιονίζει το χειμώνα!! Πού την είδες την είδηση;

Στήνεσαι μπροστά στην κάμερα, αρπάζεις ένα μικρόφωνο και θέλεις να με τρομάξεις με τα “ατμοσφαιρικά εγκατακρημνίσματα”, το θεόνερο δηλαδή, στην όποια μορφή του, που μας στέλνει ο Ουρανός.

Θέλεις να με πείσεις ότι με κυνηγάει μια βαριά κατάρα, ότι απειλούμαι, και τρέχω στις υπεραγορές και τις αδειάζω με προμήθειες ενός μηνός για να αισθανθώ ασφαλής μέσα στο διήμερο, άντε τριήμερο, του “κακού” καιρού.

Άκουσέ με.
Δεν με τρομάζει μια περαστική χειμωνιάτικη κακοκαιρία.
Με τρομάζουν οι δώδεκα χιλιάδες των αστέγων στο «κλεινόν άστυ».
Με τρομάζουν οι σόμπες στα φτωχικά, που δεν έχουν πετρέλαιο.
Με τρομάζει η σκέψη ότι δεν έχουν ζεστά ρούχα πολλά χαμομηλάκια.
Με τρομάζει η εικόνα του άδειου πιάτου στο τραπέζι τους.
Με τρομάζει η ορφάνια, η παραμέληση, η κακοποίηση.
Μα πάνω απ΄ όλα με τρομάζει το παγόβουνο της αδιαφορίας που επιπλέει στις καρδιές μας και ευθύνεται για τα πάθη των παιδιών.

Άκουσέ με.
Χτες είδα τις πρώτες μαργαρίτες, τους προπομπούς της Άνοιξης, στο γειτονικό οικόπεδο.
Αυτή είναι είδηση.

Άκουσέ με.
Μέσα στο παγωμένο χώμα, περιμένουν τα χαμομηλάκια να ξεπροβάλλουν το κεφαλάκι τους, για να τα λούσει ο ήλιος που σύντομα θα προβάλλει θριαμβευτής στον Αττικό ουρανό.
Αυτή είναι είδηση.

Φτιάξε την κείμενο όμορφο και δώσε την στη Σινιώρη να μας την αναγγείλει. Το νάζι και την τσαχπινιά της, σίγουρα θα τα αντικαταστήσει μια τρυφεράδα και τότε θα νιώσουμε όλοι ότι κάτι αλλάζει, ότι η τρομολαγνεία δίνει τη θέση της στην ανθρωπιά.

"Σώπα μη μιλάς" !

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
«σώπασε».

Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :»εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ….σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρείς το μπελά σου, σώπα».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα»

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα η επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές «έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!….

Αζίζ Νεσίν

«Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία»: Ανδρέα Κάλβου – Ωδή «Εις Σάμον»

Η Ηθική Ιδέα και η φανέρωση της ωραιότητας αποκαλύπτεται μέσα από τις Ωδές του Ανδρέα Κάλβου.
Για να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι πρέπει να είμαστε ενάρετοι, έντιμοι.
Όπλο μας η Παιδεία, ο φωτισμός του νου που οδηγεί στην Αρετή.
Δεν κατακτά την Αρετή αυτός που άλλο δρόμο δεν είδε, που άλλα μονοπάτια δεν αντίκρισε, αλλά αυτός που είδε, άγγιξε, μπορεί και να πέρασε από άλλους δρόμους μα έκανε την επιλογή του με βούληση ελεύθερη.
Η άγνοια μόνο στο σκοταδισμό οδηγεί.
Ελεύθερος είναι αυτός που διαμορφώνει με κόπο, με αγώνα τις σταθερές της ζωής του, πάντα με γνώμονα την Αλήθεια και που αταλάντευτα προβαίνει στην υλοποίηση, την πραγμάτωση των ιδεών του.
Ο ελεύθερος, συνειδητά επιλέγει.
Δεν βρίσκεται τυχαία κάπου, δεν υπερασπίζεται αρχές επειδή του είπαν, τον δασκάλεψαν, του επέβαλλαν άλλοι την άποψη ότι αυτό είναι το σωστό.
Επιλέγει, κάθε στιγμή της μέρας του να μην απλώνει τα χέρια του για να του περάσουν δεσμά οι όποιοι τύραννοι.
Και είναι πολλοί αυτοί….
Δυο αδέρφια έχει η Ελευθερία, ομομήτρια και ομογάλακτα, τη Δικαιοσύνη και τον Ανθρωπισμό. Αντάμα πορεύονται, και η συνισταμένη τους δεν είναι άλλη από την Αρετή.

Θέλει και Τόλμην η Ελευθερία
Τόλμη.
Η γεννεσιουργός αξία των ύψιστων αγαθών.
Λάθος μας να πιστεύουμε ότι ο τολμηρός δεν φοβάται όταν ρίχνεται στη μάχη.
Ο τολμηρός γνωρίζει τον κίνδυνο.
Αυτή η πλήρης γνώση τον καθιστά ξεχωριστό.
Αυτός που πέφτει σε κινδύνους χωρίς να έχει επίγνωση της επικινδυνότητας των καταστάσεων, είναι απλά ανόητος και η πορεία του στη ζωή είναι άνευ νοήματος.
Θα το παλέψω και θα δούμε…λέει ο δειλός.
Θα το παλέψω και θα νικήσω… φωνάζει ο γενναίος και πράγματι νικητής βγαίνει, άσχετα από την έκβαση του αγώνα του.
Με τραύματα; ναι, νικητής όμως.
Ο τολμών νικά, αυτός που επιχειρεί, κερδίζει τη ζωή.

Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ΄ελεύθερον το εύψυχον…είναι αλληλένδετα στοιχεία και λειτουργούν ως μια έννοια
Ελευθερία και γενναιότητα οδηγούν στην ευτυχία, στην αγαλλίαση που προσφέρει στον ελεύθερο αγωνιστή η κατάκτηση της Αρετής.